poniedziałek, 31 sierpnia 2015

Jørn Lier Horst "Poza sezonem" | Recenzja przedpremierowa




"Poza sezonem" to kolejna, po "Jaskiniowcu" i "Psach gończych", powieść Jørna Lier Horsta wydana w Polsce przez Wydawnictwo Smak Słowa. Tym razem Horst podążył w zupełnie innym kierunku. "Poza sezonem" jest inna niż dwie poprzednie publikacje wydane w serii. Mniej mroczna, bardziej sensacyjna. Lepsza? Gorsza? Czego spodziewać się po nowym Horstcie?

Ove Bakkerud po zakończeniu sezonu wakacyjnego wraca do swojego domku letniskowego w celu zrobienia porządków. Na miejscu okazuje się, iż jego posiadłość padła łupem złodziei. Mężczyzna szybko orientuje się, że również w innych domkach doszło do włamania. W jednym z nich znajduje zwłoki. Ove natychmiast wzywa policję. Dochodzenie prowadzi William Wisting, a tropy prowadzą go do Litwy. Szybko okazuje się, że sprawa ma drugie dno. Wydarzenia w domku letniskowym najprawdopodobniej mają związek z przemytem kokainy. Śledczy przypuszczają, że miało dojść do wymiany towaru i pieniędzy, jednak coś poszło nie tak. Tymczasem zwłoki nie docierają do patologa, który miał przeprowadzić sekcję zwłok. Wisting z przerażeniem orientuje się, iż ktoś uprowadził karawan, by nie dopuścić do zidentyfikowania zamordowanego.

Jørn Lier Horst po mistrzowsku połączył wszystkie pojedyncze tropy w jedną logiczną całość. Śledztwo, z jakim przyszło się zmierzyć Williamowi Wistingowi, jest o wiele trudniejsze niż te z "Jaskiniowca" i "Psów gończych". Więcej zagadek, niejasności, podejrzanych typów. No i zasięg bardziej globalny. Autor uknuł intrygę niezwykle starannie i perfekcyjnie ukrył rozwiązanie pomiędzy fałszywymi śladami. Jørn Lier Horst napisał wielowarstwową powieść kryminalno-sensacyjną, tak inną od jego poprzednich książek wydanych w Polsce. Śledztwo jest bardziej zagmatwane, sprawa ma drugie dno. "Jaskiniowiec" i "Psy gończe" wyróżniały się gęstą atmosferą, bohaterowie poruszali się jakby po omacku, otoczeni mrokiem. "Poza sezonem" jest bardziej sensacyjne. Chyba wolałam Horsta w poprzednim wydaniu. Ten również jest bardzo, bardzo dobry, ale mnie bardziej po drodze z klimatem "Jaskiniowca" czy "Psów gończych".

Wielka szkoda, że Wydawnictwo Smak Słowa nie wydaje książek Horsta w takiej kolejności, w jakiej zostały one wydane w Norwegii. W poprzednich powieściach mieliśmy nawiązanie do wątków obyczajowych z "Poza sezonem". Niestety, akcja "Poza sezonem" toczy się wcześniej niż  fabuła"Psów gończych", tak więc z góry wiemy, jak dalej potoczy się prywatne życie bohaterów. Nie lubię czytać książek w odwrotnej kolejności. Jeśli już mam poznać całą serię, a na to się zanosi, chciałabym, aby powieści zostały wydane według chronologii. Niestety, w "Psach gończych" jest również nawiązanie do zakończenia "Poza sezonem". Niewielkie, ale jednak bardziej rozgarnięty czytelnik poskłada pojedyncze elementy w całość. 

"Poza sezonem" to bardzo dobra literatura kryminalno-sensacyjna. Horst stworzył genialnych bohaterów, a we wszystkich książkach ma do przekazania coś więcej niż tylko ciekawą historię. Ze każdej powieści płynie morał, głębsze przesłanie - tak rzadkie w literaturze kryminalnej.

Dziękuję Wydawnictwu Smak Słowa za udostępnienie egzemplarza recenzyjnego!

Jørn Lier Horst "Poza sezonem"
Wydawnictwo Smak Słowa, 2015
data premiery: 09.09.2015

sobota, 29 sierpnia 2015

Anna Moczulska "Bajki, które zdarzyły się naprawdę" | Recenzja




Witajcie w świecie bajek. Bajek, które zdarzyły się naprawdę. Tutaj w roli Kopciuszka obsadzono Elżbietę Rakuszankę i Katarzynę I, Śpiącą Królewnę zagrały trzy siostry: Anna, Katarzyna i Zofia Jagiellonki, Księżniczką na ziarnku grochu jest Jane Grey i Eliza Radziwiłłówna , jako Piękna i Bestia występują Joanna Szalona w duecie z Filipem Pięknym oraz Joanna Grudzińska i Konstanty Pawłowicz Romanow, a Halszkę z Ostroga i księżną Sissi okrzyknięto Królewną Śnieżką. Anna Moczulska napisała książkę, którą przeczytać powinien każdy, kto twierdzi, iż historia jest zbiorem nudnych dat i bitew. Bo prawdziwych pasjonatów nie trzeba do tej publikacji przekonywać.

Kopciuszek, Śpiąca Królewna, Księżniczka na ziarnku grochu, Piękna oraz Królewna Śnieżka - czy jest na sali ktoś, kto nie słyszał nigdy o tych paniach? Każdy z nas spotkał się z tymi kultowymi postaciami, czy to na kartach baśni dla dzieci, czy na szklanym ekranie. Anna Moczulska przypisuje ich role zupełnie nowym, chociaż dobrze nam znanym postaciom. Historia da się lubić? Ależ oczywiście, pod warunkiem, że zostanie ciekawie i mądrze opowiedziana! Intrygujące losy naszych głównych bohaterów znalazły swoje odzwierciedlenie w bajkach. A może to bajki były pisane w oparciu o losy tych kobiet? W końcu w każdej fikcji jest trochę prawdy.

"Bajki, które zdarzyły się naprawdę" przeczytałam w jeden dzień. Z kilkustronicowych, krótkich opowieści o poszczególnych postaciach dowiedziałam się i zapamiętałam więcej niż... przez kilkanaście lat nauki historii! Daty powoli wylatują z mojej głowy, poszczególne bitwy mieszają się w mej pamięci z tymi sprzed stu lat. Któż byłyby w stanie je wszystkie spamiętać? Anna Moczulska zrezygnowała z chronologii, nie chciała zanudzać czytelnika suchymi faktami. Postawiła na ludzi. A konkretnie - na kobiety i ich fascynujące, zadziwiające losy. Okazało się, że to doskonały materiał na świetną książkę. Kiedy dodamy do tego trafne komentarze autorki, współczesny, momentami potoczny język oraz kontrast pomiędzy prawdziwą twarzą postaci a obliczem znanym nam z historii, otrzymamy fenomenalną publikację, którą czyta się jak wciągającą powieść obyczajową. 

Anna Moczulska jest autorką bloga "Kobiety i historia", a publikacja "Bajki, które zdarzyły się naprawdę" - owocem pracy, jaki włożyła w prowadzenie swojej strony. Chwała jej za to, co zrobiła - zmieniła oblicze historii (która, niestety, często kojarzy się źle) i opisała wydarzenia z przeszłości w sposób intrygujący, ciekawy, i tak dalej, i tak dalej, ale... Nie mogłabym nie wspomnieć o fatalnej stylistyce. Przeczytałam całą książkę i nadal nie wiem, w jakim czasie pisała autorka. Bo raz akcja rozgrywa się w teraźniejszości, by za chwilę przejść do przeszłości. Zero konsekwencji. Czas rządzi się swoimi niezrozumiałymi dla mnie prawami. Nie twierdzę, że przez to książkę czyta się źle. Moczulska pisze o tak fascynujących kobietach w tak niecodzienny sposób, że stylistyka schodzi na dalszy plan, ale ja to jednak zauważyłam i odczułam.

Za sam dobór postaci i sposób opowiedzenia o nich dałabym autorce dziesięć punktów na dziesięć. Zabrakło jednak starannego wykończenia, ale w tym przypadku nie będę zbyt czepialska. "Bajkom, które zdarzyły się naprawdę" daję mocną dziewiątkę i pędzę na bloga autorki, którego - przyznaję - nie znam, ale poznam z wielką przyjemnością. I chyba dodam do ulubionych. 

Dziękuję Wydawnictwu Znak Literanova za udostępnienie egzemplarza recenzyjnego!

Anna Moczulska "Bajki, które zdarzyły się naprawdę"
Wydawnictwo Znak Literanova, 2015
ilość stron: 240
data premiery: 26.08.2015

środa, 26 sierpnia 2015

Patrycja Gryciuk "450 stron" | Recenzja



Patrycja Gryciuk swoją obecnością wnosi na polską scenę wydawniczą powiew świeżości, zapowiedź czegoś nowego i oryginalnego. Jej najnowsza powieść "450 stron" z definicji jest kryminałem, ale jednym cięciem zrywa z klasyką tego gatunku. Utrzymana na światowym poziomie książka Patrycji Gryciuk z pewnością namiesza na listach bestsellerów.

Wiktoria Moreau jest autorką poczytnych powieści kryminalnych. Premiera jej najnowszej książki zbliża się wielkimi krokami, w przedsprzedaży pozycję kupiły miliony ludzi, tymczasem Wiktoria zostaje posądzona o zniesławienie. Tekst jej powieści wyciekł do firmy, która zauważyła zbyt wiele nawiązań w książce Moreau do swojej działalności. Kto odpowiada za przeciek? Wiktoria zostaje wplątana w policyjne śledztwo w sprawie serii morderstw popełnianych ściśle według fabuły książki jej konkurenta. Nie trzeba być geniuszem literackim, aby zauważyć, że oby dwie książki łączy więcej, niż mogłoby się wydawać na początku. 

"450 stron" wciąga od pierwszej strony i nie puszcza aż do samego końca. Patrycja Gryciuk geniuszem literackim dorównuje głównej bohaterce swojej książki. Zarówno Patrycja, jak i Wiktoria są mistrzyniami słowami. Odnoszę wrażenie, iż autorka powieści każdy pojedynczy znak w tekście postawiła z niezwykłą starannością. Zachwyca jej piękny, soczysty język. "450 stron" wyróżnia się niebanalnym pomysłem i doskonałym wykonaniem. Podczas lektury podziwiałam wyobraźnię Gryciuk oraz sposób, w jaki potrafi podzielić się swoim światem z czytelnikiem. Jej powieść to efekt fascynacji kryminałem oraz literaturą sama w sobie. To hołd złożony wszystkim mistrzom słowa. Patrycja Gryciuk połączyła to, co kryminale z intrygującymi elementami obyczajowymi, w rezultacie czego otrzymaliśmy ciekawy miks. Nie jest to z pewnością tradycyjny kryminał, dlatego usatysfakcjonowali będą nie tylko wielbiciele tego gatunku.

Jedyne, co rozczarowało mnie w tej książce, to zakończenie, które nie sprostało moim wymaganiom. Całość była co najmniej wybitna, natomiast koniec jakiś taki mocno przeciętny. Nie wbiło mnie w fotel, nie zbierałam szczęki z podłogi. Spodziewałam się większych fajerwerków, a tymczasem zakończenie przyszło naturalnie, bez elementu zaskoczenia. Przyzwyczaiłam się do kryminałów, które kończą się w najmniej oczekiwany sposób, podczas gdy "450 stron" nie wyróżnia się się zbyt porywającym finałem. Całą lekturę uważam za rewelacyjną, chociaż zakończenie nieco ostudziło moje emocje. Gdyby nie to, brakowałoby mi słów podziwu dla powieści Patrycji Gryciuk. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, przynajmniej mogę trochę pomarudzić i mam się do czego przyczepić. A tak już całkiem serio - "450 stron" to kawał dobrej polskiej literatury, której z pewnością wypadałoby się przyjrzeć z bliska.

Warto zapamiętać to nazwisko, gdyż myślę, że Patrycja Gryciuk może jeszcze w polskim kryminale namieszać. "450 stron" dowodzi jej talentu i zamiłowania do słowa pisanego. Z niecierpliwością czekam na kolejne efekty pracy autorki. A was serdecznie zachęcam do lektury "450 stron". To obietnica naprawdę mocnych wrażeń.

Dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona za udostępnienie egzemplarza recenzyjnego!

Patrycja Gryciuk "450 stron"
Wydawnictwo Czwarta Strona, 2015
ilość stron: 416
data premiery: 12.08.2015

niedziela, 23 sierpnia 2015

Magdalena Wala "Przypadki pewnej desperatki" | Recenzja przedpremierowa



Historia, obyczaj i zagadka kryminalna w jednym? To musi być hit! Najnowszą propozycję Wydawnictwa Czwarta Strona, powieść Magdaleny Wali "Przypadki pewnej desperatki" pochłonęłam w jeden dzień. Musiałam wiedzieć, jak się to wszystko skończy. Na tę premierę warto zwrócić szczególną uwagę. Książka trafi do sprzedaży w najbliższą środę, 26 sierpnia. Zaplanujcie na ten dzień wizytę w księgarni!

Julia nie do końca jest przekonana do planów matrymonialnych swojego chłopaka. Inna dziewczyna na jej miejscu skakałaby ze szczęścia do sufitu - zakochany do szaleństwa mężczyzna chce spędzić z nią resztę życia, ale Julia... nie jest pewna, czy sama pragnie tego samego. Kobieta robi magisterkę z historii i uczy gimnazjalistów odróżnić unię personalną od realnej. Tymczasem Paweł, jej narzeczony zostaje spadkobiercą starego pałacyku. Julia, zapalona historyczka, znajduje pamiętnik z początku XIX wieku. Autorką dziennika była pensjonarka służąca na dworze księżnej Izabeli Czartoryskiej. Julia z zainteresowaniem studiuje zapiski sprzed 200 lat, gdy nagle.. natrafia na ślad morderstwa! W żadnych innych źródłach historycznych nie ma wzmianki o tych wydarzeniach. Wygląda na to, że pamiętnik, w którego posiadanie weszła Julia, jest jedną wskazówką w tej kryminalnej zagadce. 

"Przypadki pewnej desperatki" to fenomenalna powieść obyczajowa. Jej autorka ukończyła historię na Uniwersytecie Śląskim, pracuje jako nauczycielka tego przedmiotu i widać, że ... kocha przedmiot, którego naucza. Miłością do historii zaraziła swoją główną bohaterkę, Julię. Z lektury najnowszej książki w Serii z Babeczką dowiecie się, ile satysfakcji daje badanie przeszłości, odkrywanie śladów działań poprzednich pokoleń. Magdalena Wala ma dla czytelników intrygujące, wyjątkowe połączenie historii, powieści obyczajowej oraz zagadki kryminalnej. To jedna z lepszych "lekkich" książek kobiecych, jakie czytałam w tym roku. Autorka wymyka się utartym schematom, proponuje nam coś innego, świeżego. Przekonuje, że historia wcale nie jest nudna, jak twierdzi dzisiejsza młodzież. O historii można pisać w lekkim stylu, w zabawny sposób. "Przypadki pewnej desperatki" są tego najlepszym przykładem. Historia była jednym z moich ulubionych przedmiotów w liceum, więc z natury jestem targetem tej książki, ale, kochani, nie trzeba być pasjonatem przeszłości, aby zachwycić się tą powieścią!

Magdalena Wala wyróżnia się niebanalnym stylem oraz lekkim piórem. Rzadko zdarza się debiut tak naturalny i rzeczywisty. Autorka nie ma problemu ze sztucznością dialogów, co często przytrafia się nawet doświadczonym pisarzom. Jej postacie żyją na kartach powieści. Bohaterowie są prawdziwi. Przywiązałam się do Julii. Aż żal było mi się z nią rozstawać, kiedy lektura dobiegła końca. Julia przemawia głosem współczesnych kobiet. Nie do końca przekonana do małżeństwa, niezdecydowana co do swojej przyszłości, odkładająca macierzyństwo na bliżej nieokreśloną przyszłość. To urocza, młoda dziewczyna, która zdaje się sama przyciągać kłopoty. Magdalena Wala, w myśl zasady o przyciągających się przeciwieństwach, stworzyła kapitalną parę głównych bohaterów. "Przypadki pewnej desperatki" to taki dzisiejszy Kopciuszek, który... wcale a wcale nie zamierza żyć długo i szczęśliwie z przystojnym księciem! Podczas lektury bawiłam się wybornie. Powieść Magdaleny Wali to jedna  z tych książek, która rozjaśni najbardziej nawet pochmurny dzień.

Czwarta Strona idzie za ciosem. Po rewelacyjnym początku Serii z Babeczką (debiut Agaty Przybyłek "Nie zmienił się tylko blond") proponuje kolejną świetną książkę. W tym momencie Wydawnictwo wydaje jedne z najlepszych polskich powieści obyczajowych. Czwarta Strona to już gwarancja doskonałej lektury. I tym razem nie zawodzi. "Przypadki pewnej desperatki" to jedna z moich ulubionych książek.

Dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona za udostępnienie egzemplarza recenzyjnego!

Magdalena Wala "Przypadki pewnej desperatki"
Wydawnictwo Czwarta Strona, 2015
ilość stron: 360
data premiery: 26.08.2015

czwartek, 20 sierpnia 2015

Carol Cassella "Złączeni" | Recenzja



"Złączeni" to najnowsza powieść w klubie "Kobiety to czytają". Temat jest trudny i kontrowersyjny. Kto ma prawa decydować o życiu lub śmierci pacjenta w stanie wegetatywnym? Lekarze, rodzina? Podczas lektury w mojej głowie rozbrzmiewała piosenka Language Room "Playing God", a w szczególności ten fragment: "Holding you I know that playing God is left to the lesser souls trapped in Heaven's hold. I'm free.." Temat, no cóż, genialny, wykonanie pozostawiło nieco do życzenia. Ale po kolei.

Charlotte pracuje w zawodzie lekarza w szpitalu w Seattle. Pod jej opiekę trafia niezidentyfikowana kobieta w bardzo złym stanie. Pacjentka jest ofiarą wypadku, którego sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia. Mijają dni, podczas których lekarze walczą o życie N.N., a jej tożsamość nadal pozostaje zagadką. Charlotte nie może zapomnieć o swojej pacjentce nawet po powrocie do domu. Wciąż analizuje, zastanawia się, kim może być ta kobieta i jak trafiła do szpitala. Odpowiedź jest bliżej, niż Charlotte mogłaby się spodziewać.. Tymczasem stan N.N. nie poprawia się, lekarze podejrzewają, że w jej mózgu zaszły nieodwracalne zmiany. Charlotte wie, że w ciągu najbliższych dni mogą stanąć przed najtrudniejszym z dylematów. Co dalej? Kto podejmie decyzję o życiu lub śmierci pacjentki? Jaką rolę odegra w życiu Charlotte?

"Złączeni" to lektura z ogromnym potencjałem. To także pierwsza powieść w klubie "Kobiety to czytają" o tematyce medycznej. Nie dziwi mnie dobór książki do oferty klubu. Tematyka jest mocno kontrowersyjna i sporna, a lektura naprawdę daje do myślenia. Ale... Mam wrażenie, iż Carol Cassella zbyt wiele spraw rozpoczęła, by móc je wszystkie doprowadzić do końca. Zacznijmy chociażby od wątku - mogłoby wydawać się po tytule powieści - głównego. "Złączeni". Okej. Tytuł oryginału to"Gemini". Gemini, czyli bliźnięta. Podczas lektury zastanawiałam się, do cholery, gdzie tu miejsce dla bliźniąt i rzeczywiście, taki temat został poruszony, no właśnie, ale tylko poruszony. Cassella wspomina o tym, ale jakby mimochodem i po chwili porzuca wątek i idzie dalej. Ze "Złączonych" spokojnie można by zrobić dwie książki, z pożytkiem dla tej (tych) historii. Autorka pisze o ciekawym przypadku, ale jest to tylko krótkie wprowadzenie, niepotrzebnie miesza w fabule powieści. Temat "Gemini"wprowadza zamieszanie w dyskusji na temat, kto i dlaczego powinien decydować o życiu lub śmierci pacjenta.

Nie czułam również równoległej opowieści. Zdawałam sobie sprawę, iż są to dwie mocno złączone ze sobą historie, ale z niecierpliwością czekałam na punkt widzenia Charlotte. Ona przekonała mnie do tej książki i ona do końca była mi bliska. Nie polubiłam pozostałych bohaterów. To właśnie Charlotte, lekarka szpitala w Seattle, jest najmocniejszym ogniwem i podtrzymywała moje zainteresowanie. Carol Cassella stworzyła świetny portret psychologiczny kobiety-lekarki, która przekonuje się, iż nie można do końca oddzielić życia prywatnego od zawodowego. "Złączeni" to nie tylko powieść o tematyce medycznej. To opowieść o tym, jak zawód determinuje codzienność bohatera i wpływa na to, jakim jest człowiekiem. To mocny głos w sprawie leczenia, ratowania, a w końcu sztucznego podtrzymywania ludzkiego życia. Chociaż w mojej opinii nie jest to książka doskonała, warto przeczytać właśnie z uwagi na trudną i ważną tematykę.

Nie porwała mnie ta historia, chociaż powieść jest poprawnie napisana, ważna, trudna, i tak dalej. Zabrakło mi napięcia i konsekwencji autorki. Mimo tych niedoskonałości, będę ją polecać, właśnie ze względu na rzadkie występowanie istotnego wątku w literaturze. Chociaż obawiam się, że w Polsce mogłaby to być wojna światopoglądów...

Dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka za udostępnienie egzemplarza recenzyjnego!

Carol Cassella "Złączeni"
Wydawnictwo Prószyński Media, 2015
ilość stron: 416
data premiery: 13.08.2015

sobota, 8 sierpnia 2015

Joanna Miszczuk "Wyspa" | Recenzja przedpremierowa


Przeczytałam już najnowszą Miszczuk i... zbieram szczękę z podłogi. Wydawca zapewnia nas w zapowiedzi, że wyobraźnia Joanny Miszczuk nie zna granic. Uwierzcie, nie jest to tylko czcze gadanie. Podzielam tę opinię i podnoszę swe cztery litery wysoko, aby zgotować autorce owacje na stojąco. "Wyspa" to literatura na bardzo wysokim, światowym poziomie. Swoją najnowszą powieścią Joanna Miszczuk pokazuje klasę.

Paryż, lata 60. ubiegłego wieku. Na świat przedwcześnie przychodzi Maxime Dupont. Jej matka umiera podczas porodu, a dziewczynka przez pierwsze lata życia zmaga się z konsekwencjami swojego wcześniactwa. Córkę samotnie wychowuje ojciec, który, by zapewnić Maxime godne życie, wraca do dawnego fachu. Działa na pograniczu prawa, w końcu ginie w tajemniczym wypadku, a dziewczynka trafia do sierocińca. To dopiero początek traumatycznych przeżyć. Maxime w ośrodku pada ofiarą przemocy i jeszcze jako nastolatka zostaje oskarżona o zabójstwo.

Lizbona, początek XIX wieku. Kilku śmiałków wyrusza w podróż śladami zaginionych żeglarzy. Podczas sztormu rozbijają się o skały nieznanej wyspy. To Lumia - wyspa, której mieszkańcy żyją w odosobnieniu i ukryciu. Nawet bliska Europa nie ma pojęcia o jej istnieniu. Tubylcy stworzyli cywilizację równoległą do naszej, ale opartą na zupełnie innych prawach i zasadach. Mieszkańcy Lumii co jakiś czas wyruszają z ekspedycją do Europy, aby poznać kulturę i zwyczaje sąsiadów. To, co zastają - wojny, przemoc, nienawiść, tylko utwierdza ich w przekonaniu, aby trzymać się z dala od Europy.

Co łączy urodzoną w latach 60. XX wieku dziewczynkę z XIX-wieczną cywilizacją? Dużo. Joanna Miszczuk stopniowo splata te dwie historie ze sobą. "Wyspa" to absolutnie wyjątkowa książka, łącząca w sobie elementy obyczaju, sensacji, powieści przygodowej czy nawet fantastycznej. Totalnie przepadłam, zakochałam się w równoległym świecie stworzonym przez Joannę Miszczuk. Zazdroszczę autorce wyobraźni, która pozwoliła nie tylko opisać rzeczywistość, ale ją wykreować. Pisarka wykorzystała kontrast pomiędzy Europą a Lumią, aby wytknąć nam nasze wady, pokazać palcem niedoskonałości naszej cywilizacji. Autorka posiłkuje się historią świata, by stworzyć rewelacyjną, niezwykle świeżą powieść. Aż nie chce się wierzyć, że Joanna Miszczuk to wszystko zmyśliła.

"Wyspę" czyta się wprost rewelacyjnie. Wartka akcja, intrygująca fabuła, sceny niczym z filmów sensacyjnych. A w tym wszystkim - człowiek. Człowiek i jego dążenia, marzenia, pokusy i niedoskonałości. Joanna Miszczuk napisała doprawdy genialną powieść. Przeczytałam, przeanalizowałam i wprost nie mogę wyjść z podziwu. Jestem zachwycona ogromem pracy, jaki autorka włożyła w tę książkę. To nie tylko stworzenie rzeczywistości, ale również wykreowanie wiarygodnych postaci. Bohaterowie "Wyspy" mówią i zachowują się tak, jak ludzie w ich czasach. XX-wieczni bohaterowie używają innego języka, niż postacie z XIX wieku, ubierają się adekwatnie do czasów, w jakich żyją. A Lumia jest tak starannie opisana, że mamy wrażenie, jakbyśmy spacerowali po wyspie. Topografia, zwyczaje, zajęcia mieszkańców, stroje - Miszczuk zadbała o każdy szczegół.

"Wyspa" to powieść wybitna, która zasługuje na szczególne miejsce w polskiej literaturze. Joanna Miszczuk wyróżnia się wyobraźnią i wrodzonym talentem narracyjnym. Przeczytajcie koniecznie, bo mam wrażenie, że za kilkadziesiąt lat ta książka będzie wymieniana pośród klasyki XXI wieku. Oto jesteśmy świadkami czegoś wyjątkowego w polskiej literaturze.

Dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka za udostępnienie egzemplarza recenzyjnego!

Joanna Miszczuk "Wyspa"
Wydawnictwo Prószyński Media, 2015
ilość stron: 432
data premiery: 11.08.2015

czwartek, 6 sierpnia 2015

Agata Kołakowska "We dnie, w nocy" | Recenzja



Dzisiaj swą premierę ma wyjątkowa książka. "We dnie, w nocy" Agaty Kołakowskiej to piękna opowieść o tym, że kiedy kobieta mówi "nie" to naprawdę znaczy "nie" i nikt nie ma prawa jej dotknąć bez jej zgody. Kiedy rozpoczynałam przygodę z najnowszą powieścią autorki, nie spodziewałam się, że będzie to tak ważna i potrzebna książka. Przewidywałam raczej prostą, nieskomplikowaną historię. Agata Kołakowska zaskakuje. W jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Anna zrezygnowała ze swoich młodzieńczych marzeń i żyje całkiem przeciętnie. Ma męża, córkę, skończyła polonistykę i pracuje jako sekretarka. A przecież miała być aktorką i grać na deskach polskich teatrów. Już jako nastolatka wyróżniała się talentem, a potem... coś się stało. Coś, co podkopało wiarę w siebie i kazało zrezygnować z pragnień. Anna postanawia podsumować swoje dotychczasowe życie i nie do końca jest zadowolona z tego, co widzi. Piotr ma cudowną żonę i dwie wspaniałe córki. Odnosi sukcesy w pracy. Jest szczęśliwym i spełnionym człowiekiem. A jednak przeszłość nie pozwala o sobie zapomnieć. Nigdy nie poniósł konsekwencji błędu, który popełni w młodości. Nikt nie wie o jego tajemnicy. Nikt, oprócz Anny, która dzieli ten mroczny sekret wraz z Piotrem. Anna i Piotr nie widzieli się od lat, a jednak pewne zdarzenie z przeszłości wziąć przypomina im o swoim istnieniu.

"We dnie, w nocy" to kapitalna powieść obyczajowa. Agata Kołakowska w sposób przepiękny i absolutnie wyjątkowy pisze o tym, co najbardziej bolesne. Jej najnowsza książka jest swego rodzaju apelem do czytelniczek, aby te uważały na siebie. Autorka opowiada historię dwóch osób związanych ze sobą mroczną tajemnicą z przeszłości. Oraz, uwaga, anioła stróża Anny! Niezwykle oryginalny pomysł dodaje powieści bezstronności i niezależności. Jednym z narratorów jest Anna, drugim Piotr, a trzecim - tak, tak, anioł stróż. Anna mówi o swoich przeżyciach, Piotr opowiada historię z własnego punktu widzenia, a patron relacjonuje wydarzenia, stojąc jakby z boku. Fenomenalny zabieg autorki! Poprzez obecność trzech narratorów zyskujemy pełny obraz sytuacji, jesteśmy w stanie wyrobić sobie własne zdanie na temat prezentowanych zdarzeń. Agata Kołakowska w stu procentach przekonała mnie do swojego pomysłu.

"We dnie, w nocy" to powieść o bolesnej przeszłości, ale również o roli rodzica w życiu dziecka. Agata Kołakowska pisze o sytuacji, kiedy skrzywdzona nastolatka nie może liczyć na wsparcie w swoim domu. Dlaczego? Co się stało? Autorka prezentuje typową, stereotypową polską postawę prezentującą wstyd i wycofanie. Próbuje odnaleźć miejsce młodej kobiety w tym dramacie. Dorosła Anna sama musi dojść do wniosków, do których nie dotarła nastoletnia Ania. W życiu człowieka są takie zdarzenia, o których nie jesteśmy w stanie zapomnieć, nawet jeśli upłyną długie lata. One tkwią głęboko w środku, nie pozwalając iść dalej. Skazują nas na rezygnację. Rezygnację z marzeń, rezygnację z życia. Agata Kołakowska z niezwykłą wrażliwością i empatią pisze właśnie o takich zdarzeniach. Jej najnowsza powieść "We dnie, w nocy" zaskakuje. Nie tylko tematyką, ale również dojrzałym podejściem do tematu. Zapowiedź w najmniejszym nawet stopniu nie oddaje klimatu tej książki. "We dnie, w nocy" w żadnym wypadku nie jest prostym, lekkim czytadłem.

"We dnie, w nocy" pochłonęłam błyskawicznie. To wspaniała powieść o sytuacjach, jakie nie powinny mieć miejsca, a jednak zdarzają się. Mocna, pokrzepiająca historia dla kobiet, które przeżyły podobne piekło. Ważny głos, będący ostrzeżeniem dla pozostałych pań. Mimo iż traktuje o brutalności, nie pozbawia nas kobiecości i wewnętrznej siły. To trzeba przeczytać.

Dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka za udostępnienie egzemplarza recenzyjnego!

Agata Kołakowska "We dnie, w nocy"
Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 2015
data premiery: 06.08.2015

Larry McMurtry "Czułe słówka" | Recenzja



"Czułe słówka" otwierają Kultową Serię Filmową Wydawnictwa Prószyński i S-ka. W cyklu ukażą się książki, które stały się inspiracją dla popularnych adaptacji filmowych. "Czułe słówka" z 1983 roku z Shirley MacLaine, Debrą Winger i Jackiem Nicholsonem zdobyły cztery Złote Globy i pięć Oscarów. Kultowa Seria Filmowa to strzał w dziesiątkę. Zareagowałam na nią bardzo entuzjastycznie. Większość z nas zna ten film, ale ile osób dotychczas przeczytało książkę? Czas to zmienić!

Aurora Greenway jest toksyczną egocentryczką i przedwcześnie owdowiałą kobietą. Jej córka Emma wyszła młodo za mąż, aby wyrwać się spod skrzydeł plującej jadem matki. Aurora nadal jednak rości sobie prawo do krytykowania i komentowania wyborów córki. Fatalnie ocenia małżeństwo Emmy, a na wieść o ciąży swojej jedynaczki reaguje histerycznie. Aurora prowadzi bogate życie towarzyskie, ma co najmniej kilku adoratorów, których od lat utrzymuje w niepewności. Rola babci może negatywnie wpłynąć na wizerunek Aurory w oczach jej wielbicieli, a tego pani Greenway stanowczo sobie nie życzy. Czy kiedykolwiek uda się poukładać skomplikowane relacje matki i córki? Jak potoczą się dalsze losy dwóch kobiet złączonych nie tylko poprzez więzy krwi, ale również toksyczną relację?

Aurora Greenway jest genialna. To jeden z tych portretów, których się nie zapomina. Warto przeczytać "Czułe słówka" chociażby dla niesamowitej kreacji głównej bohaterki. Larry McMurtry stworzył zapadającą w pamięć, kultową postać. To, co mówi i robi Aurora Greenway nie pozostawia czytelnika obojętnym. Żyjemy jej postępowaniem, zachwycamy się ciętymi dialogami i, chociaż w głębi duszy nie pochwalamy zachowania Aurory, fascynujemy się jej charakterem. Dawno, a może nigdy nie czytałam książki, której bohater jest tak perfekcyjnie zrobiony. Aurora Greenway zaraża swoim jadem nie tylko córkę i najbliższe otoczenie, ale również czytelnika "Czułych słówek". Zasięg jej zgryźliwości jest niesamowity. Całą książkę przeczytałam emocjonując się Aurorą i jej zachowaniem. Ta bohaterka nie pozostawi odbiorcy obojętnym.

"Czułe słówka" to komedia, dramat i romans w jednym. Powieść zachwyca błyskotliwymi dialogami, trafnymi spostrzeżeniami oraz ironicznymi komentarzami. To wszystko w połączeniu z niebanalnym humorem i całą gorzkością życia daje niezwykle prawdziwą oraz piękną historię. Książka Larry'ego McMurtry'ego jest ambitna i nieszablonowa. Gwarantuję, że nie pochłoniecie tej powieści w jeden wieczór. "Czułe słówka" trzeba na spokojnie przemyśleć, przeżyć, przetrawić. Nie jest to lekka lektura, ale z pewnością niezwykle wartościowa. Ci z was, którzy oglądali film wiedzą, jak zakończy się ta historia. Czytelnicy, którzy adaptacji filmowej jeszcze nie wiedzieli, z pewnością będą zaskoczeni tym, w jakim kierunku podąży opowieść. To samo życie i jego słodko-gorzki smak.

Polecam zarówno tym, którzy znają tę opowieść ze szklanego ekranu, jak i tym, którzy filmu nie oglądali. Warto porównać te dwa dzieła, ale i warto poznać historię od podszewki. "Czułe słówka" to bardzo dobra, chociaż nieco przyćmiona przez adaptację filmową powieść o kolejach ludzkiego losu. Z niecierpliwością czekam na kolejne książki z Kultowej Serii Filmowej.

Dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka za udostępnienie egzemplarza recenzyjnego!

Larry McMurtry "Czułe słówka"
Wydawnictwo Prószyński Media, 2015
ilość stron: 544
data premiery: 16.07.2015

środa, 5 sierpnia 2015

Patronat medialny | Edyta Świętek "Tam, gdzie rodzi się zazdrość". Recenzja przedpremierowa



Wiemy już, z lektury poprzedniej części, że miłość rodzi się w Bieszczadach. Gdzie w takim razie rodzi się zazdrość? Daria i Marek pobrali się, ale to nie koniec ich problemów. Młode małżeństwo musi poradzić sobie z toksyczną zazdrością i skomplikowaną przeszłością rodziny Hajdukiewiczów, która znów da o siebie znać. Tym razem Edyta Świętek zaprasza was do Krakowa.

Daria i Marek przyjeżdżają do Krakowa już jako państwo Lesnerowie. Daria zrezygnowała ze swojego dawnego życia nad Soliną, by zamieszkać w domu męża. Czy to już koniec problemów młodych małżonków?  Ich związek trudno nazwać szczęśliwym. Marek tkwi w przekonaniu, że Daria zgodziła się zostać jego żoną, aby wyciągnąć swoją rodzinę z kłopotów finansowych. A Daria nie zamierza wyprowadzać męża z błędu. Młodzi nie ufają sobie nawzajem, nie potrafią rozmawiać o swoich uczuciach.  Lesner szaleje z zazdrości o swoją młodą i piękną małżonkę.  Demony przeszłości również nie pozwalają o sobie zapomnieć. Dawny wróg rodziny Hajdukiewiczów nie żyje, ale ktoś postanowił kontynuować jego dzieło. Daria i jej brat Darek otrzymują tajemnicze wiadomości z pogróżkami. Kto jest ich autorem? 

Najnowsza powieść Edyty Świętek „Tam, gdzie rodzi się zazdrość” to kontynuacja doskonale przyjętej przez czytelniczki „Tam, gdzie rodzi się miłość”. Czy można jeszcze wyciągnąć coś z historii zakończonej happy endem? Oczywiście. Edyta Świętek opisuje to, co dzieje się w związku, kiedy kurtyna opada i „wszyscy żyli długo i szczęśliwie”. Czyżby? Autorka maksymalnie komplikuje życie swoich bohaterów. Przypomina, że miłość to nie wszystko. O związek trzeba dbać. Brak zaufania, zazdrość to nie najlepsi doradcy. Edyta Świętek stworzyła świeży portret młodego małżeństwa.  Kontynuuje to, co w fenomenalny sposób zaczęła w „Tam, gdzie rodzi się miłość”. Zapytacie zapewne, z jakim skutkiem? „Tam, gdzie rodzi się zazdrość” z pewnością sprosta oczekiwaniom czytelniczek poprzedniej części. Wracają nasi ulubieni bohaterowie, mamy tutaj kontynuację wątku obyczajowego i kryminalnego. Kim jest tajemnicza osoba, która próbuje zaszkodzić Hajdukiewiczom? Przekonajcie się sami! Książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie. 

„Tam, gdzie rodzi się zazdrość” jest nieco słabsza niż jej poprzedniczka, ale Edyta Świętek nadal utrzymuje wysoki poziom.  Na szczególną uwagę zasługuje rozbudowana intryga kryminalna. Zakończenie wbija w fotel, niczym dobra, pełnokrwista powieść sensacyjna. Gwarantuję, że nie przejrzycie, co przygotowała dla was Edyta Świętek, zanim sama autorka uzna za stosowne o tym poinformować! Edyta dawkuje emocje, stopniowo buduje napięcie. Z książki na książki jest w tym coraz lepsza, sprawnie posługuje się suspensem. Zdążyła zjednać sobie serca wiernych czytelniczek i one z pewnością sięgną po nową propozycję autorki. Jeśli jeszcze nie znacie twórczości Edyty Świętek, koniecznie rozpocznijcie przygodę od „Tam, gdzie rodzi się miłość”, aby później sięgnąć po „Tam, gdzie rodzi się zazdrość”. To niesamowita historia skomplikowanej miłości, z sensacją w tle.

Od dłuższego czasu czytam wszystko, co wydaje Edyta Świętek. To jedna z ciekawszych współczesnych polskich autorek. W swoich powieściach łączy historie miłosne z wątkami kryminalnymi czy sensacyjnymi. Jej książki są doskonałą rozrywką i przyjemnym sposobem na spędzenie wieczoru. „Tam, gdzie rodzi się zazdrość” to kolejna świetna powieść spod pióra pisarki. Polecam serdecznie!

Dziękuję Wydawnictwu Replika za udostępnienie egzemplarza recenzyjnego!

Edyta Świętek "Tam, gdzie rodzi się zazdrość"
Wydawnictwo Replika, 2015
ilość stron: 320
data premiery: 11.08.2015

wtorek, 4 sierpnia 2015

Karine Lambert "Dom bez mężczyzn" | Recenzja


Była mini- powieść, to i będzie mini-recenzja. Autorski debiut Karine Lambert liczy zaledwie dwieście stron, więc książkę czyta się naprawdę szybko. Przeczytałam i.. pomyślałam "co ja, do cholery, mam teraz napisać w recenzji?!". Nadal nie wiem, chociaż myślę intensywnie od dwóch dni. "Dom bez mężczyzn" to - w mojej opinii - powieść o niczym. A tak trudno pisze się o niczym. Chociaż Karine Lambert udało się to.

Paryż. Dom bez mężczyzn. W pięciopiętrowej kamienicy mieszkają kobiety, które wyrzekły się w swoim życiu miłości. Facetom wstęp wzbroniony. Jedna z mieszkanek wyjeżdża na kilka miesięcy za granicę, a w domu pojawia się młodziutka Juliette, której nie do końca odpowiadają panujące w kamiennicy zasady. Juliette uważa, że nigdy nie powinno się mówić "nigdy". Zamierza poznać mężczyznę, zakochać się i kto wie, może przyprowadzić swojego faceta do domu bez mężczyzn?

Pomysł może nie najgorszy wykonanie, niestety, słabe. Ta książka ma zaledwie dwieście stron, a zdążyłam poczuć się znużona. Sama postać Królowej, która, niczym królowa pszczół, zajmuje w ulu najwyższe piętro... no cóż, nieporozumienie. "Dom bez mężczyzn" to dziwna powieść. Jedynie wątek Juliette okazał się ciekawy. Zbyt dużo tu niedopowiedzeń, wiele rozpoczętych i niedokończonych wątków. A zakończenie? Czyżby rzeczywiście pięć kobiet było pozbawionych własnego rozumu i dopiero po "detronizacji" królowej było w stanie podejmować samodzielne decyzje?

Spodziewałam się komedii z czarnym humorem, tymczasem otrzymałam dość smętną opowieść. "Dom bez mężczyzn" nie porwał mnie w ogóle i, jeśli mam być szczera, raczej nie polecę tej lektury. Nie ma sensu, na rynku jest o wiele ciekawszych pozycji, które można znaleźć chociażby u mnie na blogu. Ta książka nie zostawiła we mnie żadnego śladu, dlatego dzisiaj tak krótko. Nie jestem Karine Lambert, żeby pisać o niczym.

Dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka za udostępnienie egzemplarza recenzyjnego!

Karine Lambert "Dom bez mężczyzn"
Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 2015
ilość stron: 200
data premiery: 02.07.2015

niedziela, 2 sierpnia 2015

Aleksandra Tyl "Magiczne lato" | Recenzja



Kiedy nowe spotka się ze starym, doświadczenie zmierzy się z nowoczesnym podejściem, a to, co miejskie wymiesza się z tym, co wiejskie, powstanie "Magiczne lato". Najnowsza powieść Aleksandry Tyl przenosi nas na niewielką wieś i kusi zapachem świeżo parzonych ziół. Mnie do lektury przekonała już sama okładka. Kwiaty we włosach, delikatność, subtelność.. A co jest w środku?

Alicja samotnie wychowuje siedmioletnią córkę Matyldę. Jest przewrażliwioną matką. Dziecko często choruje i opuszcza zajęcia w szkole. Alicja z troski o córkę podaje jej tran, witaminy i inne nowoczesne specyfiki, które mają podnieść dziewczynce odporność. Niestety, to nie pomaga. Kiedy w zastępstwie młodej, zdolnej lekarki Alicja w przychodni spotyka starszą panią doktor, ta sugeruje, aby zmienić dziecku klimat. Zaleca dłuższy wyjazd na wieś. Alicja i Matylda zatrzymują się u dalekiej krewnej - ciotki Józefiny. Alicja nie wie, że ciotka zajmuje się zielarstwem. Dowiaduje się o tym na miejscu. Sceptycznie podchodzi do zajęcia Józefiny, nie wierzy w magiczną moc miłosnych ziół. Alicja podczas pobytu na wsi będzie musiała zmierzyć się z własnymi poglądami na temat rodzicielstwa, miłości czy wolności.

Aleksandra Tyl zadbała o wierne portrety psychologiczne swoich bohaterów. Bardzo spodobał mi się obraz Alicji przez pryzmat jej rodzicielstwa. Jaką matką jest Alicja? Jak wielu współczesnych rodziców, drży na myśl o brudzie, bakteriach czy zimnie. Starannie otula swoją córkę szalikiem, zakłada czapkę na głowę, nie pozwala biegać boso, regularnie podaje tran, skrupulatnie układa jadłospis, a mała jednak choruje. Kiedy Alicja wyjedzie z córką na wieś, będzie zmuszona zmodyfikować swoje poglądy. Doświadczenie i przekonania starszej kobiety zmierzą się z wizją nowoczesnej matki. Aleksandra Tyl napisała powieść, która jest głosem pokolenia. Pokolenia wychowanego na tranie i witaminach, żyjącego w sterylnych warunkach, nie znającego takich posiłków jak kogel-mogel czy chleb z cukrem. Bo przecież salmonella i próchnica. Autorka przekonuje nas, że czasem warto posłuchać głosu starszego pokolenia. Ten wątek w sposób szczególny zwrócił moją uwagę.

Ale "Magiczne lato" to nie tylko powieść o wychowywaniu dzieci i zapobieganiu chorobom w naturalny sposób. To książka o relacjach międzyludzkich, stereotypach, życiu w biedzie, samotności i pragnieniu miłości. Aleksandra Tyl stworzyła wielowarstwową historię. Gdybym mogła coś zmienić w tej książce, z pewnością pozbawiłabym ją kilkudziesięciu stron. W powieści funkcjonuje kilka zbędnych wątków, które mnie zniechęciły i znużyły. Akcja rozkręca się stopniowo, a zanim coś naprawdę zacznie się dziać, toczą się nic nie wnoszące do fabuły dialogi, lekko naciągnięte i przerysowane. Nie do końca przekonał mnie wątek miłosnych ziół, ale to z pewnością dlatego, że nie lubię takich klimatów. Do połowy książka jest przegadana. Druga połowa to już warta akcja i intrygujące tematy. Aleksandra Tyl zaskoczyła mnie w przyjemny sposób. Powoli spisywałam już tę powieść na straty, tymczasem historia rozkręciła się tak, jak lubię. Ba, nawet mamy tutaj zagadkę z gatunku kryminalnych! 

"Magiczne lato" to ciepła opowieść, która wpisuje się w obecny od kilku lat w polskiej literaturze nurt. Polacy, tak jak i polska powieść obyczajowa, uciekają na wieś. Niestety, powstaje za dużo takich książek, aby można było napisać jeszcze coś odkrywczego, chociaż, przyznaję, Aleksandra Tyl zaintrygowała mnie wątkiem rodzicielstwa Alicji. "Magiczne lato" to z pewnością intrygująca, dobra lektura, chociaż mnie nie przekonała w stu procentach. Dla mnie jest trochę zbyt spokojnie, zbyt szablonowo. 

Dziękuję Wydawnictwu Prozami za udostępnienie egzemplarza recenzyjnego!

Aleksandra Tyl "Magiczne lato"
Wydawnictwo Prozami, 2015
ilość stron: 498
data premiery: 23.06.2015

sobota, 1 sierpnia 2015

Recenzja przedpremierowa | Agnieszka Krakowiak-Kondracka "Cudze jabłka"



Cudze jabłka smakują najlepiej? Najnowsza powieść autorki ciepło przyjętej przez czytelniczki książki "Jajko z niespodzianką" zachwyca trafnymi spostrzeżeniami i zbiorem uniwersalnych prawd życiowych. Agnieszka Krakowiak-Kondracka skłania do refleksji, zmusza czytelnika, aby zatrzymał się i zastanowił, co tak naprawdę w życiu jest ważne. Kariera? Pieniądze? Luksusowe wakacje i nowoczesny apartament? A może zdrowie i rodzina?

Ewa i Marek żyli na bardzo wysokim poziomie. Mieszkali w wielkim, komfortowym apartamencie, na wakacje jeździli do modnych, zagranicznych kurortów, a ich córka Pola uczęszczała do drogiej, prywatnej szkoły. Nigdy nie zastanawiali się nad wydatkami. Skoro zarabianie przychodziło Markowi tak łatwo, z równie lekką ręką roztrwaniali pieniądze. Do czasu. Interes, w który Marek włożył wszystkie siły i nakłady finansowe, nie wypalił. Bank zablokował firmowe konta, sąd nie uznał wniosku o upadłość firmy, Marek był zmuszony odpowiadać swoim prywatnym majątkiem, a do drzwi zapukał komornik. Co dalej? Jaką pracę może podjąć przedsiębiorca-bankrut i kobieta, której jedynym doświadczeniem jest prowadzenie domu? Czarne chmury zebrały się nad małżeństwem Ewy i Marka. Czy uda im się uratować swój związek?

"Cudze jabłka" to świetna, niezwykle realistyczna powieść obyczajowa. Niby fikcja literacka, niemniej jednak samo życie. Czyta się łatwo, szybko i przyjemnie. Agnieszka Krakowiak-Kondracka napisała książkę prawdziwą, przedstawiła rzeczywistość bez koloryzowania i upiększania. Bohaterowie Krakowiak-Kondrackiej są ludźmi z krwi i kości, odnoszą sukcesy, ale i porażki. Mają wady oraz zalety. Ten naturalizm postaci wpływa na przywiązanie czytelnika do bohaterów. To nie są celebryci z pierwszych stron gazet, ale ludzie tacy, jak my. Z ich doświadczeń możemy wyciągnąć lekcję dla nas samych. Agnieszka Krakowiak-Kondracka zna odpowiedź na pytanie, co jest w życiu ważne i dzieli się swoją wiedzą z czytelnikami. Praktyczne obserwacje, sytuacje niczym z życia wzięte - to wszystko sprawia, że lekturę pochłania się jednym tchem. Warto zwrócić uwagę, że to, o czym pisze autorka, nie zdążyło jeszcze spowszechnieć czytelnikom. Temat świeży jak na polską literaturę.

Powieść Agnieszki Krakowiak-Kondrackiej napisana jest w lekkim stylu. To jednocześnie wzruszająca i zabawna historia. Taka słodko-gorzka, życiowa opowieść o ludziach znajdujących się na zakręcie. Ewa i Marek stracili wszystkie pieniądze, ale nie utracili woli przetrwania i sił do walki. "Cudze jabłka" to książka o wartości rodziny. Autorka przekonuje nas, że nieważne, co się stało, ważne, że mamy przy sobie naszych bliskich, zdrowie i dach nad głową. Bo w rodzinie jest siła! "Przyjaciół poznaje się w biedzie"? "Kupujemy rzeczy, których nie potrzebujemy, za pieniądze, których nie mamy, aby zaimponować ludziom, których nie lubimy"? Właśnie tak! Agnieszka Krakowiak-Kondracka udowadnia prawdziwość tych słów. To będzie gorzka lekcja dla Ewy i Marka, ale tę wiedzę przełkną w zadziwiająco lekki sposób.

Nie czytałam debiutanckiej powieści Agnieszki Krakowiak-Kondrackiej, ale teraz już wiem, że koniecznie muszę to nadrobić. Spodobały mi się życiowe obserwacje autorki i jej lekki ton wypowiedzi. "Cudze jabłka" to bardzo dobra powieść obyczajowa, która wywoła uśmiech na twarzy, ale również dostarczy wielu wzruszeń i cennych przemyśleń. Lubię takie książki. Łatwe i przyjemne, a jednocześnie mądre i ambitne. Polecam!

Dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za udostępnienie egzemplarza recenzyjnego!

Agnieszka Krakowiak-Kondracka "Cudze jabłka"
Wydawnictwo Literackie, 2015
data premiery: 27.08.2015