Dziś premiera "Szczęścia na wagę" | Wywiad z Agnieszką Olejnik

Dzisiaj swoją premierę ma najnowsza powieść Agnieszki Olejnik, "Szczęście na wagę". Książka rozpoczyna cykl "Wszystkie smaki życia". Postanowiłam porozmawiać z autorką na temat jej powieści. Jak zmieniło się jej życie, odkąd zadebiutowała? Dlaczego postanowiła napisać książkę "odchudzającą"? Czego możemy spodziewać się po kolejnych częściach serii "Wszystkie smaki życia? 

Pani Agnieszko, ostatnio rozmawiałyśmy ponad rok temu, po premierze powieści „Dante na tropie”. Jestem ciekawa, jak od tej pory zmieniło się Pani życie?

Zupełnie się nie zmieniło. Nadal żyję sobie spokojnie w domu na skraju lasu, pod moimi dębami; usiłuję łączyć opiekę nad dziećmi, psami i ogrodem z pracą w szkole i pisaniem książek. Jedno jest pewne: nie mam czasu się nudzić.

W „Szczęściu na wagę” porusza Pani wiele ważnych tematów, wsiąkając w świat współczesnych nastolatków. Pisze Pani o internetowym hejcie, problemach młodych ludzi z własną tożsamością i walce nastoletniej dziewczyny z nadwagą. Skąd taka dobra znajomość świata młodych ludzi, którą wykazała się Pani, pisząc już swoją powieść „Zabłądziłam”?

Po pierwsze, całkiem dobrze pamiętam siebie z okresu dojrzewania. Po drugie, mam synów w różnym wieku: student, gimnazjalista i pierwszak. To sprawia, że ciągle muszę być na bieżąco. Po trzecie wreszcie: praca w szkole i wciąż utrzymywany kontakt z dawnymi uczniami sprawia, że dość dobrze znam problemy nastolatków.

Zastanawiam się, na ile Pani własne doświadczenia z pracy wpłynęły na ostateczny kształt książki i problemy Ewy z uczniami?

Niektóre przemyślenia Ewy są moimi przemyśleniami. Na przykład te dotyczące bezradności nauczyciela wobec nieprzemyślanych zmian w oświacie albo tak zwanych „trudnych przypadków”. Sytuacje, kiedy chcemy pomóc dziecku, ale napotykamy opór ze strony rodziców albo borykamy się z ich brakiem konsekwencji, są dla nas szczególnie trudne, bo ostatecznie zawsze ucierpi na tym uczeń.

W książce opowiedziałam kilka historii prawdziwych, zmieniając jednak imiona uczniów. Na przykład historia Nikodema jest „z życia wzięta”.

W „Szczęściu na wagę” wykazuje się Pani niemałą wiedzą na tematy związane z prawidłowym żywieniem, odchudzaniem. Czy interesuje się Pani tymi zagadnieniami prywatnie, czy może zaczęła dopiero, przygotowując się do pracy nad książką?

Interesuję się, od zawsze. Nie w kontekście odchudzania, lecz zdrowia. Zadaję sobie pytanie: co my – ludzie – robimy źle, że tyjemy. Obserwuję naturę i nie widzę otyłych zwierząt. Weźmy przykład lwów. Wylegują się i obserwują otoczenie. Dopóki są najedzone, nie polują. Nie jedzą za dużo, nie tyją. Potencjalny obiad chodzi im przed nosem, ale one nie odczuwają potrzeby, że zjeść więcej, niż to konieczne. To samo z roślinożercami. Ludzie są smutnym wyjątkiem – stracili instynkt, nie wiedzą, kiedy przestać.

Według mnie tycie jest dowodem na to, że popełniamy jakiś fundamentalny błąd. Na swój własny użytek próbuję go znaleźć. Mam zamiar cieszyć się życiem do ostatniej chwili, a to niemożliwe, kiedy człowiek jest schorowany i wiecznie na coś narzeka. Nie godzę się na te wszystkie dolegliwości, które nękają ludzkość. Chcę być kiedyś pełną werwy staruszką, która wreszcie znajdzie czas, żeby obejść pieszo całą Islandię albo dotrzeć na rowerze do Albanii.

Skąd w ogóle taki pomysł, aby pisać o otyłej, zakompleksionej, młodej dziewczynie? Czytelnicy nie wolą idealnych bohaterek, z ciałem modelki i perfekcyjnym makijażem?

Większość czytelników to zwykli ludzie, z krwi i kości – wcale nie idealni, lecz dzięki temu interesujący. Ideały są nudne. A perfekcyjny makijaż często skrywa wrażliwą, zakompleksioną osobę, która wstydzi się swojego prawdziwego oblicza.

Ja sama nie lubię czytać o bohaterach wyglądających jak gwiazdy filmowe. Nie wierzę w takie historie. Wszyscy wiemy, że to, co oglądamy na ekranach kin albo w internecie, to efekt pracy makijażystów i grafików. Prawdziwi ludzie tak nie wyglądają.

Wracając do książki: początkowo pomysł był zupełnie inny: to matka miała być otyła, a córka – po prostu trudna, zbuntowana nastolatka. Kiedy zaczęłam pisać, nieoczekiwanie bohaterki zamieniły się rolami. Nic nie mogłam na to poradzić.

Nie jest już Pani debiutantką i można powiedzieć, że proces wydawniczy stał się już dla Pani chlebem powszednim. Zastanawiam się, czy uczucia, jakie towarzyszą wydawaniu kolejnej powieści są takie same, jak po opublikowaniu swojego debiutu? Czy widok nowej książki prosto z drukarni, sygnowanej własnym nazwiskiem zawsze cieszy tak samo?

Na każdą premierę bardzo czekam i każda stanowi powód do radości, ale szczerze mówiąc, nigdy specjalnie nie przeżywałam faktu, że na okładce widnieje moje nazwisko. Równie dobrze mogłabym pisać pod pseudonimem. Natomiast bardzo biorę sobie do serca opinie czytelników, bo przecież książki nie pisze się po to, żeby ona zaistniała, by pojawiła się na półkach księgarskich – lecz żeby coś opowiedzieć; coś o sobie, jakąś prawdę o życiu i o ludziach.

Powieścią „Szczęście na wagę” otwiera Pani cykl „Wszystkie smaki życia”. Proszę opowiedzieć czytelnikom o tej serii. Ile książek ukaże się w cyklu, jakie tematy podejmie Pani w poszczególnych powieściach?

„Wszystkie smaki życia” to trylogia. Drugi tom będzie nosił tytuł „Miłość z nutą imbiru”, a ukaże się jesienią 2016. Natomiast tom trzeci – „Pełnymi garściami” – właśnie się pisze.

Wszystkie części cyklu opowiadają o tych samych bohaterach, poznamy więc dalsze losy Ewy i Klaudii, a także bliskich im osób. Każdy tom w jakiś sposób dotyczy smaku, zarówno rozumianego dosłownie, jak w przenośni, jako smakowanie urody życia – stąd tytuł serii.

W „Miłości z nutą imbiru” pojawi się atmosfera świąteczna, ale nie będzie słodko jak w bombonierce, ten imbir pojawia się w tytule nie bez powodu, wmiesza się tam odrobina goryczy. Natomiast „Pełnymi garściami” będzie opowieścią o tym, jak smaki codzienności, przenikając się wzajemnie i uzupełniając, tworzą niepowtarzalną całość: potrawę zwaną życiem. I jak można się nią delektować.